De Miradj (De Hemelreis van de Profeet)

Eerste vraag: in de Koran wordt verkondigd dat Allah dichter bij de mens is dan diens halsslagader. Hij is alles nabij – zelfs dichter dan wat dan ook. Tegelijkertijd is Hij verheven boven lichamelijkheid en plaats. Iedere ewliyā kan Hem in zijn hart ontmoeten.

Waarom komt dan de Profeet (saw), ondanks zijn verheven staat van welāya, pas via een lange reis, zoals de Miradj, tot een ontmoeting met Allah, terwijl iedere walī Hem in zijn eigen hart kan ontmoeten?

Antwoord: wij brengen dit diepzinnige geheim dichter bij ons begrip aan de hand van twee vergelijkingen. Luister naar deze twee gelijkenissen, die ook voorkomen in het Twaalfde Woord, en die betrekking hebben op het geheim achter de wonderbaarlijkheid van de Koran en het mysterie van de Miradj.

Eerste gelijkenis: een sultan heeft twee manieren om zijn onderdanen aan te spreken, met hen te spreken en zich met hen te onderhouden.

De eerste manier is een vertrouwelijk gesprek via een directe lijn met een eenvoudige onderdaan over een persoonlijke aangelegenheid.

De tweede manier is een gesprek dat hij, als hoogste heerser en kalief, voert met als doel wetten of besluiten bekend te maken. Hij doet dit via een gezant of een hoge ambtenaar aan wie deze zaken zijn toevertrouwd, en het gaat gepaard met een officieel decreet dat de waardigheid en grootsheid van zijn heerschappij tot uitdrukking brengt.

Net zoals in deze vergelijking, heeft ook de Schepper van dit universum – de Bezitter van alle werelden, zowel de zichtbare als de onzichtbare, de Heerser van de eeuwigheid – twee vormen van communicatie, gesprek en onderhoud. De ene vorm is individueel en persoonlijk; de andere is universeel en alomvattend. Inderdaad, de Miradj is de manifestatie van de welāya van de Profeet (saw) in een vorm die in omvang en verhevenheid alle andere vormen van welāya overstijgt. Het is het voeren van een eervol gesprek met Allah, als de Heer van het gehele universum en de Schepper van al het bestaan.

Tweede gelijkenis: stel je twee mannen voor.

De eerste man houdt een spiegel in zijn hand, gericht naar de zon. Deze spiegel ontvangt van de zon zoveel licht als zijn kwaliteit en capaciteit toelaten, en weerspiegelt dienovereenkomstig een straal waarin de zeven kleuren besloten liggen. Zodoende staat de spiegel in een bepaalde verhouding tot de zon. Wanneer deze persoon vervolgens zijn verlichte spiegel richt op zijn donkere huis of op zijn kleine tuin onder een afdak, zal hij echter niet profiteren naar de werkelijke waarde van de zon, maar slechts zoveel als de capaciteit van zijn spiegel toelaat.

De andere man daarentegen legt de spiegel terzijde, treedt zelf direct naar buiten en kijkt rechtstreeks naar de zon. Hij aanschouwt haar pracht en begrijpt haar grootsheid. Vervolgens beklimt hij een zeer hoge berg en aanschouwt daar de uitgestrekte pracht en indrukwekkende grootsheid van haar heerschappij, waardoor hij haar rechtstreeks en zonder sluier ontmoet.