De Miradj (De Hemelreis van de Profeet)

“In een eeuwig Paradijs, onder de barmhartigheid van de Genadevolle en de Vrijgevige, zul je – met de snelheid van de verbeelding, de uitgestrektheid van de ziel, de beweeglijkheid van het verstand en de verlangens van het hart – mogen genieten van de werelden van het zichtbare en het onzichtbare. En bovendien zul je in de eeuwige gelukzaligheid de aanschouwing van Zijn Schoonheid mogen ervaren.”

Nu richten wij ons opnieuw tot degene die zich in de positie van toehoorder bevindt, en zeggen:

“Scheur het kleed van ongeloof af en werp het weg. Open het oor van een gelovige en stel het oog van een moslim scherp. Met twee voorbeelden zullen wij je de waarde tonen van enkele vruchten van de mirādj.”

Eerste voorbeeld: stel je voor dat jij en ik samen in een land zijn waar alles ons vijandig gezind en vreemd lijkt; overal zijn angstaanjagende lijken, en de enige geluiden die we horen zijn de klaagzangen van wezen en de kreten van onderdrukten.

Wanneer er in die toestand plotseling iemand verschijnt die bij de sultan van dat land is geweest en ons een blijde boodschap brengt – waarmee de vreemdelingen veranderen in vrienden, de vijanden in broeders; de angstaanjagende lijken blijken vrome aanbidders te zijn die in stilte lofprijzingen aan Allah verrichten; de klaagzangen veranderen in vreugdevolle uitroepen van blijdschap; en de dood en plunderingen blijken niets anders dan eervolle ontslagen uit dienst te zijn – dan kun je je voorstellen hoe verheugend zo'n boodschap is, zeker als we niet alleen onze eigen vreugde ervaren, maar ook die van iedereen om ons heen.

Op dezelfde manier, zonder het licht van het geloof – een vrucht van de mirādj van de Profeet (saw) – verschijnt de wereld vanuit het perspectief van ongeloof als een plaats gevuld met vreemde, vijandige, bedreigende en angstaanjagende wezens; de grote massa’s zoals bergen lijken op dreigende lijken; de dood wordt beschouwd als volledige vernietiging, waarmee iedereen in een bodemloze put van niet-bestaan wordt geworpen; en alle geluiden lijken niets anders dan klaagzangen van afscheid en vergankelijkheid te zijn.

Maar dankzij de geloofswaarheden – een vrucht van de mirādj – zien we dat de schepselen onze broeders en vrienden zijn, die ieder op hun eigen wijze de Majesteitelijke Schepper gedenken en prijzen; dat dood en vergankelijkheid slechts eervolle ontslagen en bevrijdingen van taken zijn; en dat de geluiden in werkelijkheid lofprijzingen vormen. Als je deze waarheid in haar volle samenhang en diepte wilt begrijpen, lees dan het Tweede en Achtste Woord.