De Wederopstanding

Dit houdt dus in dat zoals zijn profeetschap de aanleiding vormde voor het tot stand brengen van dit beproevingsoord en hij (saw) vereerd werd met

لَوْلَاكَ لَوْلَاكَ لَمَا خَلَقْتُ الْاَفْلَاكَ

zo vormde eveneens zijn dienaarschap de aanleiding voor het scheppen van het oord van gelukzaligheid.

Is het überhaupt mogelijk dat de Heerser van dit universum –Die met de ordening in het universum bij iedereen verwondering opwekt en Die binnen een alomvattende genade Zijn foutloze kunstzinnigheid en weergaloos sublieme rubūbiyya toont– zijn (saw) smeekbede niet zou verhoren en op die wijze een extreme vorm van lelijkheid, meedogenloosheid en wanordelijkheid zou toelaten. Dus, is het enigszins voorstelbaar dat Hij de kleinste en meest onbeduidende verlangens en stemmen van Zijn schepselen met aandacht zou waarnemen en zou vervullen, maar aan de belangrijkste en meest benodigde verlangens geen gehoor zou geven, deze als onbelangrijk zou beschouwen en niet zou verhoren? Allah verhoede, honderdduizendmaal Allah verhoede! De Bezitter van een dergelijke sublimiteit kan zichzelf nooit verlelijken door zich te vereenzelvigen met zulke lelijkheden.[1]

[1] Het is een welbekend feit dat een waarheid niet omgedraaid kan worden. Het is volkomen ondenkbaar dat een waarheid precies het tegenovergestelde van zichzelf wordt. En het is duizendmaal onwaarschijnlijker dat een waarheid zich met zijn tegengestelde vereenzelvigt en tegelijkertijd zijn eigen essentie behoudt. Bijvoorbeeld, een oneindige schoonheid kan niet in lelijkheid worden veranderd en tegelijkertijd haar eigen essentie behouden.

Op basis hiervan kan de sublimiteit van deze rubūbiyya –die waargenomen wordt en ongetwijfeld bestaat– niet lelijk worden terwijl ze haar essentie behoudt. Het tegenovergestelde zou de meest absurde voorstelling zijn te midden van alle onmogelijkheden en irrationele ideeën.