De Wederopstanding

Zo zegt een echtgenoot bijvoorbeeld: “Mijn vrouw zal in een eeuwige wereld en in een eeuwig leven voor altijd mijn levensgezellin zijn. Het maakt niet uit of zij nu oud en lelijk geworden is. Zij zal immers haar schoonheid voor eeuwig terugkrijgen. En ik ben ertoe bereid aan een zodanig eeuwigdurend partnerschap alles toe te wijden en haar barmhartigheid te tonen.” Zo kan hij zijn oud geworden vrouw met dezelfde liefde, tederheid en barmhartigheid tegemoet treden, als het ware zij een beeldschone hūrī is.

Zonder dit geloof zou een vergankelijk gezelschap van één à twee uur –dat in een eeuwige scheiding eindigt en voor een tijdelijke vriendschap zorgt– slechts een metaforische genade en een gekunsteld respect teweegbrengen, vergelijkbaar met de zeer oppervlakkige, tijdelijke en ongefundeerde genegenheden bij dieren. En zoals het geval is in het dierenrijk, zouden eigenbelang en andere dominerende gevoelens de overhand hebben over respect en genade, en op die wijze het wereldse paradijs in een hel veranderen.

Inderdaad, één van de honderd resultaten van het geloof in de wederopstanding, heeft betrekking op het maatschappelijke leven van de mens. Als men de honderden aspecten en vruchten van dit ene resultaat met deze vier bovengenoemde bewijzen vergelijkt, zal hij begrijpen dat de realisatie en totstandkoming van de wederopstanding noodzakelijk is, zo zeker als zijn behoefte voor de eeuwigheid die vanuit zijn verheven aard voortkomt. Bijvoorbeeld, het gevoel van de honger vormt een duidelijk bewijs voor het bestaan van voedsel; het duidt op de komst van dat voedsel zelfs op een nog sterkere wijze dan het bestaan ervan. Indien de resultaten van het geloof in de wederopstanding zich niet meer in de aard van de mens zouden bevinden, dan zou op basis van dit feit de zeer belangrijke, verheven en levendige aard van de mens niets anders zijn dan een zielloos lichaam.