Bediuzzaman Brengt Karasso op de Rand van Bekering

Het was een gesprek dat Emmanuel Karasso niet snel zou vergeten. Buiten adem zei hij tegen zijn vrienden: "Als ik nog langer bij hem was gebleven, had hij mij bijna tot de islam bekeerd." De opperrabbijn van Istanbul, vertelde vol verwarring en verbazing, hoe overweldigd hij zich voelde tijdens zijn ontmoeting met Bediuzzaman in Saloniki.

Wat de meesten niet wisten, was dat Karasso niet zomaar een opperrabbijn was. Achter zijn religieuze positie schuilde zijn rol als belangrijk lid van een geheim genootschap dat vastbesloten was het Ottomaanse Rijk te ontmantelen. Zijn doel was strategisch: Bediuzzaman, een man met aanzienlijke invloed, moest voor hun zaak gewonnen worden. Karasso's plan was om hem subtiel te manipuleren en zo zijn eigen agenda vooruit te helpen.

Maar het gesprek liep totaal anders dan gepland. Bediuzzaman, met zijn diepe overtuiging en scherpzinnige geest, doorzag niet alleen Karasso's verborgen bedoelingen, maar zette hem zelfs aan het twijfelen over zijn eigen geloof. Zozeer zelfs dat Karasso, toen hij de ruimte verliet, moest erkennen dat hij zijn overtuigingen bijna had opgegeven.

Wat voor Karasso begon als een poging om controle te winnen, eindigde met de schokkende realisatie dat hij zelf aan de rand van bekering stond.