Condoleance bij het Overlijden van een Kind

Zowel de vader als de moeder houden boven alles in de wereld van hun kind. Wanneer hun kind hen ontnomen wordt en als zij oprechte gelovigen zijn, dan wenden zij hun gezicht van de wereld af en richten ze zich op Munim-i Haqīqī. Zij zullen zeggen: “Aangezien de wereld vergankelijk is, is het niet waard haar in ons harten te sluiten.” Zo ontwikkelen zij een band met de plaats waar het kind is heengegaan en verwerven zij daarmee een grote spirituele kracht.

Wat de mensen betreft die in godvergetelheid voortleven en zich op dwaalwegen bevinden, zij kunnen niet benutten van het goede nieuws en de gelukzaligheid die deze vijf waarheden ons mededelen. Zie nu aan de hand van het volgende voorbeeld hoe ellendig hun situatie is:

Een oudere dame ziet haar enige, zeer geliefde kind op diens sterfbed. Omdat zij zich deze wereld in haar godvergetelheid of in haar afdwaling als eeuwig inbeeldt, verschijnt de dood aan haar als duisternis en als eeuwige scheiding. Zij stelt haar kind voor in het graf in plaats van in zijn zachte bed. In haar godvergetelheid en afdwaling denkt zij niet aan het paradijs en aan de barmhartigheid van Erhamurrāhimīn. Hiermee kan jij enigszins begrijpen en beseffen op welke graad van hopeloosheid zij aan kwelling en droefheid lijdt.