De Eenheid van Allah in het Licht van Ism-i Azam

Inderdaad, Zijn leven, waarvan een verschijning van haar flits aan de gehele schepping, dat aan vergankelijkheid en aan verval is onderworpen, een eenheid verleent en hen continuïteit verschaft, behoedt hen voor verval, behoudt hen bestaan en verleent aan hen een soort duurzaamheid. Dus, het leven leidt de veelvoudigheid naar eenheid en verleent aan deze duurzaamheid. Indien het leven verdwijnt, dan zal de gehele schepping vervallen en vergaan. Inderdaad, ondergang en verval kunnen Zijn noodzakelijke leven, waarvan een enkele verschijning talloze levens tot stand brengt, niet benaderen. 

Voorwaar, de vergankelijkheid van dit universum is een zekere getuigenis voor deze waarheid. Immers, zoals de gehele schepping, via haar eigen bestaan en haar eigen leven, het leven van Hayy-i Lā yamūtAllah, Die over voortdurend leven beschikt en Die nooit sterft. en het noodzakelijke bestaan van Zijn leven getuigt en bewijst[1], zo bewijst en getuigt zij eveneens via haar eigen dood en haar eigen verval de eeuwigheid en de onvergankelijkheid van Zijn leven. Immers, nadat de gehele schepping het verval ondergaat, komen daaropvolgend nieuwe levende wezens in haar plaats tevoorschijn. Dit toont aan dat er een Hayy-i BāqīDe EeuwigeAllah, Die over voortdurend leven beschikt, en Wiens bestaan eeuwig is. aanwezig is Die continu de verschijning van het leven ververst.

[1]  Het thema van het twistgesprek van Ibrahīm (as) met Nimrod, over de overstap van het leven en de dood naar de opkomende en ondergaande zon, is een overstap van de dood en het leven van een individu naar de dood en het leven van alles in het algemeen. Dit is een ontwikkeling die eveneens het meest verhelderende en het meest brede kader van dit bewijs toont. Dit is niet, zoals enkele exegeten het hebben beweerd, het verborgen bewijs te veronachtzamen en het zichtbare bewijs naar voren te halen.