Smeekbedes van Yunus en Eyyūb (a.s)

Het vierde punt

Zoals in Het Eerste Hoofdstuk van Het Eenentwintigste Woord is verklaard, zal de duldkracht die Allah aan de mens heeft geschonken, toereikend zijn om elke tegenspoed te kunnen verdragen, tenzij hij vanwege waanvoorstellingen haar op een verkeerde manier gebruikt. Echter, vanwege de invloed van waanideeën en onachtzaamheid en de veronderstelling van de mens waarin hij dit vergankelijke leven onsterfelijk acht, verdeelt hij zijn duldkracht over het verleden en de toekomst. Hierdoor kan zijn duldkracht niet meer toereikend zijn voor de huidige tegenspoeden, waarna hij begint te klagen.

Het is alsof hij –Allah verhoede– door zijn ongeduld zich op een buitengewoon onrechtvaardige en dwaze manier beklaagt bij mensen over Allah. Immers, het lijden van elke verstreken dag waarin tegenspoed plaatsvindt is verdwenen, de rust erna is achtergebleven; de kwelling ervan is vergaan, het genot van haar teloorgang is overgebleven; de onrust die zij heeft veroorzaakt is voorbij, de sewābBeloningen die men in het hiernamaals zal krijgen voor de diensten die hij heeft geleverd en waarmee hij de tevredenheid van Allah heeft verworven. die zij heeft opgeleverd zijn nagebleven. Hierdoor dient men niet te klagen, maar veeleer opgelucht dankbaarheid te tonen. Wanneer hij aan de verstreken dagen denkt, hoort hij niet verdrietig te zijn, maar juist tevredenheid te tonen. Dat vergankelijke leven van hem zal dankzij tegenspoed als een eeuwigdurend en gelukkig leven gelden. Het is dus dwaasheid om met waanvoorstellingen terug aan die kwellingen te denken en daardoor een deel van zijn duldkracht te verliezen.