De Listen van de Duivel

De tweede vorm is echter niet praktisch of secundair, maar berust op theoretische en intellectuele overwegingen. Het gaat niet simpelweg alleen om het weigeren van geloofswaarheden, maar eerder om het openen van de weg om ertegenin te gaan. Dit houdt in dat valsheid wordt geaccepteerd en de tegenstelling van waarheid wordt bewezen. Deze vorm van ontkenning staat niet alleen voor het afwijzen en verwaarlozen van de geloofswaarheden, maar gaat er juist tegenin. Het is niet simpelweg gebaseerd op het weigeren van iets, wat makkelijk is om te doen; maar op het ontkennen van iets met bewijsvoering. Het kan pas worden aanvaard nadat het niet-bestaan ervan is bewezen. Dit is inderdaad moeilijk en zelfs onmogelijk te beargumenteren, wat wordt verduidelijkt door het principe ‘iets wat niet bestaat, kan niet worden bewezen.’ Inderdaad, ongeloof en dwaling die in de verhandelingen van de Risale-i Nur als ingewikkeld en problematisch worden beschouwd, behoren tot deze tweede vorm. Zoals met onweerlegbare bewijzen is aangetoond in verschillende verhandelingen van de Risale-i Nur, omvat deze weg van ongeloof zoveel angstaanjagende kwellingen en gruwelijke duisternissen, dat iemand met een greintje bewustzijn en verstand die weg niet zou inslaan.