Verkenning van Eeuwige Realiteiten

Het eerste punt:

De eerste uitspraak van

يَا بَاقِى أَنْتَ الْبَاقِى

wordt beschouwd als een chirurgische operatie die alles behalve Allah van het hart scheidt en verwijdert. Dit proces verloopt als volgt:

Vanwege zijn veelomvattende aard is de mens betrokken bij vrijwel het gehele bestaan. In die veelomvattende aard is tevens een grenzeloos vermogen om liefde te koesteren gevestigd. Hierdoor koestert de mens een liefde voor al het bestaan. Zoals hij van de wijde wereld houdt alsof het zijn huis is, houdt hij ook van het eeuwige paradijs alsof het zijn tuin is. Echter, alles wat hij liefheeft, is niet blijvend; het verdwijnt, en hij ervaart voortdurend de pijn van afscheid. Zijn grenzeloze liefde wordt de oorzaak van een grenzeloze geestelijke kwelling. Het is eigenlijk niemand anders dan hijzelf die deze kwelling laat ervaren. Het grenzeloze vermogen om lief te hebben in zijn hart is immers geschonken met de bedoeling het te richten op Degene Die de eeuwige Bezitter is van een grenzeloze schoonheid. De mens maakt misbruik van die liefde door het aan vergankelijke schepselen te besteden en begaat zo een fout. Als vergelding voor zijn fout ondergaat hij straf door te lijden aan de kwelling van scheiding.

Inderdaad, de eerste uitspraak van

يَا بَاقِى أَنْتَ الْبَاقِى

verklaart dat de liefde zich moet beperken tot Mahbūb-i Bāqī en bevat de volgende boodschap: “Alleen U bent de Ware Geliefde. Alles buiten U is vergankelijk. Het vergankelijke kan uiteraard niet bedoeld zijn voor eeuwige toewijding, eindeloze liefde, en een binding met het hart dat voor eeuwigheid is geschapen.” Aldus dient de mens zich te ontdoen van zijn fouten, de band met die vergankelijke geliefden te verbreken, hen te verlaten voordat ze hem verlaten, en het volgende te zeggen: “Aangezien die ontelbare geliefden vergankelijk zijn, mij de rug toekeren en verlaten, verlaat ik hen voordat ze mij verlaten door

يَا بَاقِى أَنْتَ الْبَاقِى

uit te spreken. Ik weet en geloof dat alleen U eeuwig bent en alleen door U kunnen schepselen eeuwigheid ervaren. Aldus kunnen zij alleen omwille van Uw liefde worden bemind. Anders zijn ze de genegenheid van het hart niet waardig.”