Ouderdom: Troostende Hopen
Als jullie je met jullie imanHet geloven in de zes pilaren van het geloof (het bestaan en de eenheid van Allah, de hemelse geschriften, de profeten, de engelen, het hiernamaals en de lotsbeschikking). tot Hem wenden en door aanbidding die medicijnen gebruiken, zullen de zware lasten van ouderdom en verdriet op jullie rug en hoofd buitengewoon verlicht worden.
De reden waarom dit onderwerp zo uitvoerig is beschreven, is om de lezers te vragen te bidden dat Allah’s barmhartigheid zich over mijn overleden neef Abdurrahman manifesteert. Laat het jullie dus niet vervelen. Bovendien is het niet mijn bedoeling om jullie te bedroeven door mijn meest afschuwelijke wond op een buitengewoon pijnlijke en hartverscheurende manier te tonen. Mijn bedoeling is om te laten zien hoe buitengewoon krachtig de heilige remedie van de Wijze Koran is, een wonderbaarlijk geneesmiddel en een stralend licht.
Dertiende Hoop
In deze Hoop zal ik een belangrijke scène uit mijn levensverhaal beschrijven. Hoogstwaarschijnlijk zal het enigszins lang zijn. Ik vraag jullie om je niet te vervelen of te ergeren.
Nadat ik tijdens de Wereldoorlog was ontsnapt aan de gevangenschap van de Russen, verbleef ik twee à drie jaar in Istanbul, in dienst van de Dārul-Hikmet-i IslāmiyyaDeze instelling is opgericht op 12 augustus 1918 en functioneerde als een “Presidium voor Godsdienstzaken” waarin grote Islamitische geleerden zich bevonden., een raad voor religieuze zaken.
Toen kwam er, door de leiding van de Edele Koran, de steun van de Ghawth al-Aʿzam en het ontwaken dat met de ouderdom komt, een gevoel van afkeer in mij op van het wereldse leven in Istanbul en van het schijnbaar glanzende sociale leven.
Een gevoel van verlangen naar mijn geboortestreek, dat men heimwee noemt, dreef mij ertoe terug te keren. Ik dacht bij mijzelf: ‘Aangezien ik toch zal sterven, laat mij dan in mijn geboortestreek sterven.’ Zo vertrok ik naar Van.
Allereerst bezocht ik mijn madrassa in Van, de Horhor. Toen ik aankwam, zag ik dat de Armeniërs haar, net als vele andere huizen in Van, tijdens de Russische bezetting in brand hadden gestoken.
De beroemde burcht van Van bestaat uit een enorme, massieve rots. Mijn madrassa lag precies aan de voet ervan, er pal tegenaan. Toen ik daar stond, kwamen de beelden van mijn ware vrienden, broeders en trouwe studenten, die ik zeven à acht jaar eerder in die madrassa had achtergelaten, levendig voor mijn geestesoog.
Een deel van die toegewijde vrienden van mij was als shehīdEen moslim die voor Allah zijn leven heeft opgeofferd. gestorven, en de anderen waren als geestelijke shehīds heengegaan tijdens die rampzalige gebeurtenissen. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik klom naar de top van de burcht boven de madrassa, een plek die uitkeek over haar, zo hoog als twee minaretten. Daar ging ik zitten en keerde in gedachten terug naar de tijd van zeven à acht jaar geleden. Omdat mijn verbeeldingskracht sterk was, liet zij mij er lang in ronddwalen. Ik was helemaal alleen. Er was dus niemand in de buurt om mij uit die herinneringen te halen of uit die tijd terug te trekken. Er waren maar zeven à acht jaar verstreken, maar telkens wanneer ik mijn ogen opende, had ik het gevoel dat er een eeuw voorbij was gegaan; zó groot waren de veranderingen die ik overal zag.