Ouderdom: Troostende Hopen

Sommige rechtvaardige politiechefs uit drie provincies hebben zelfs gezegd:

“De Nur-studenten zijn een geestelijke politie. Zij helpen ons bij het beschermen van de orde. Iedereen die de Risale-i Nur leest, krijgt – door de īman-i tahqiqī – een innerlijke wachter in zijn hart en hoofd, en draagt zo bij aan het handhaven van veiligheid.”

Een voorbeeld hiervan is de gevangenis van Denizli. Zodra de Risale-i Nur en de Vruchtenverhandeling – die voor de gevangenen was geschreven – daar binnenkwamen, werden binnen drie à vier maanden meer dan tweehonderd gevangenen zó gehoorzaam en vroom in hun gedrag, dat zelfs iemand die drie à vier mensen had gedood, nog huiverde om een houtluis te doden. Zij werden zachtmoedige, onschadelijke en nuttige leden van het land. Zelfs de ambtenaren waren verbaasd en vol bewondering. En nog vóórdat er vonnissen waren uitgesproken, zeiden sommige jongeren:

“Als de Nur-studenten in de gevangenis blijven, zullen wij proberen onszelf veroordeeld te krijgen, zodat wij hun lessen kunnen volgen, hen als voorbeeld kunnen nemen en onszelf met die lessen kunnen hervormen.”

Dus degenen die de studenten van de Risale-i Nur beschuldigen van het verstoren van de openbare orde, moeten zich wel schromelijk vergissen, óf zij zijn misleid, óf zij bedriegen – bewust of onbewust – de staat ten dienste van de anarchie. Tegen hen zeggen wij:

“Aangezien de dood niet gedood wordt, het graf niet wordt gesloten, en de reizigers in dit gastenverblijf van de wereld haastig – konvooi na konvooi – onder de aarde verdwijnen, zullen wij spoedig van elkaar gescheiden worden. En jullie zullen de straf voor jullie onrecht op verschrikkelijke wijze ondervinden.”

Jullie zullen geconfronteerd worden met de eeuwige executie van het graf, terwijl voor de onderdrukte gelovigen de dood slechts een ontslagbewijs is. En de vergankelijke genoegens waarvan jullie in deze wereld, met de waan van eeuwigheid, hebben genoten, zullen veranderen in blijvende en pijnlijke kwellingen.