Ouderdom: Troostende Hopen

Derde Graad van het Licht van HasbunAllāhu wa Niʿmal-Wakīl

Toen ik, onder de druk van eenzaamheid, ziekte en onrecht, voelde dat mijn verbondenheid met de wereld was doorgesneden, en mijn iman mij deed beseffen dat ik bestemd ben voor een voortdurende gelukzaligheid in een eeuwig land en een blijvende wereld, liet ik het zuchten van spijt achter mij en begon ik een zucht van vreugde te uiten.

Maar toen ik nadacht over dit doel van mijn verbeelding, dit verlangen van mijn ziel en deze uiteindelijke bestemming van mijn natuur, begreep ik dat de verwezenlijking daarvan slechts mogelijk is door de oneindige macht van een Almachtige Die alle bewegingen, stiltes, toestanden en handelingen van al Zijn schepselen, zowel in woord als in daad, kent en registreert; Die de kleine en volledig machteloze mensensoort tot Zijn vriend en aanspreekpartner maakt, hem boven alle schepselen verheft. En ik realiseerde mij dat dit slechts kan doordat Hij de mens oneindige zorg en waarde schenkt.

Terwijl ik hierover nadacht, verlangde ik naar een uitleg die het geloof in deze twee punten – de werkzaamheid van zo’n Almachtige Macht en de werkelijke waarde van de schijnbaar onbeduidende mens – zou ontvouwen en mijn hart tot rust zou brengen.

Opnieuw wendde ik mij tot dat vers. Het zei tegen mij:

“Let op het نَا in حَسْبُنَا en luister wie er, samen met jou, met hun toestand en hun woorden حَسْبُنَا zeggen.”

Plotseling zag ik dat talloze vogels, de kleine vogels zoals vliegen, ontelbare dieren, oneindig veel planten en talloze bomen – allemaal, net als ik – met de taal van hun toestand de betekenis van حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكٖيلُ uitspreken. Hij brengt uit eendere eieren, druppels, zaden en pitten – die in materie gelijk zijn en elkaar sterk gelijken – recht voor onze ogen, en in het bijzonder elke lente, honderdduizenden soorten vogels, dieren, planten en bomen voort, zonder vergissing, zonder tekort, zonder verwarring, in schoonheid, met maat, in volmaakte orde, elk met een eigen onderscheidende vorm. Door de werking van deze grote en majestueuze Macht, waardoor zij ondanks hun gelijkenis, hun samenhang en hun vervaardiging in één stijl toch afzonderlijk en onderscheiden verschijnen, toont Hij ons Zijn Eenheid. En ik begreep dat het onmogelijk is dat bij een handeling van goddelijke heerschappij en schepping, die zulke ontelbare wonderen openbaart, enige inmenging of samenwerking plaatsvindt.

Wie, net zoals elke gelovige, mijn persoonlijke identiteit en mijn menselijke aard wil begrijpen, en wie verlangt te worden zoals ik, moet de uitleg van mijn ene (het ik) bekijken binnen het نَا van حَسْبُنَا, het ‘wij’ waarin ook ikzelf ben opgenomen.

Zo kunnen zij begrijpen wat mijn schijnbaar onbeduidende, zwakke en behoeftige bestaan in werkelijkheid is – zoals dat van elke gelovige – wat het leven werkelijk betekent, wat mens-zijn werkelijk inhoudt, wat islam en imān-i tahqīqī werkelijk zijn, wat het kennen van Allah betekent, en hoe de liefde tot Allah tot stand komt.