Ouderdom: Troostende Hopen

Eerste wijsheid en voordeel:

In deze tijd kunnen de studenten van de Risale-i Nur slechts veilig bijeenkomen in de Madrassa al-Yūsufiyya. Het ontmoeten van elkaar buiten de gevangenis zou zowel kostbaar als verdacht zijn. Soms kwam het zelfs voor dat sommigen veertig à vijftig lira uitgaven om mij te zien, en toch terugkeerden nadat zij slechts twintig minuten – of zelfs helemaal niet – met mij hadden kunnen spreken. Zelf zou ik, om sommige broeders van dichtbij te zien, de moeite van de gevangenis graag hebben aanvaard. Zo is de gevangenis voor ons een gunst, een vorm van barmhartigheid.

Tweede wijsheid en voordeel:

In deze tijd wordt de dienst aan het geloof met de Risale-i Nur verricht door haar bekend te maken en de aandacht van de behoeftigen erop te vestigen. Onze gevangenschap trok de aandacht naar de Risale-i Nur en fungeerde als een soort bekendmaking. Zo vinden zelfs de meest koppige of behoeftige mensen de Risale-i Nur, redden zij hun geloof en breken zij hun koppigheid. Zij worden beschermd tegen de gevaren van twijfels in het geloof, en de leskring van de Risale-i Nur wordt uitgebreid.

Derde wijsheid en voordeel:

De Nur-studenten die de gevangenis binnengaan, leren van elkaars gedrag, eigenschappen, oprechtheid en toewijding, en zoeken in de dienst van de Risale-i Nur geen wereldse voordelen meer. In de Madrassa al-Yūsufiyya zien zij met eigen ogen dat achter elke moeilijkheid en pijn tien – zelfs honderd – materiële en spirituele voordelen schuilgaan, evenals goede resultaten en brede, zuivere diensten voor het geloof. Zo bereiken zij volmaakte oprechtheid en laten zij kleine, persoonlijke belangen achter zich.

Deze plaatsen van afzondering hebben voor mij een bijzondere subtiliteit, een droevige maar toch zoete schoonheid.

Ik zie hier dezelfde toestand terug als die van de oude madrassa’s uit mijn jeugd in mijn geboortestreek. In de oostelijke provincies ontvingen sommige studenten hun levensonderhoud van buitenaf, en in bepaalde madrassa’s kookten zij zelfs binnen hun verblijf. In veel opzichten lijken deze plaatsen van afzondering daarop. En telkens wanneer ik hier – met een aangename weemoed – rondkijk, reis ik in mijn verbeelding terug naar die zoete tijden van mijn jeugd en vergeet ik de toestand van mijn ouderdom.